Pewnie nie każdy wie, że istnieje coś takiego, jak transkrypcja Hepburna :) Jest to transkrypcja pisma i dźwięków języka japońskiego na alfabet łaciński.
Głoski w większości wymawiane są, tak jak w języku polskim:
-„ch” wymawia się jak „ć”
-„sh” wymawia się jak „ś”
-„j” wymawia się jak „dź”
-„w” wymawia się jak „ł”
-„y” wymawia się jak „j”
Kolejne głoski mogą wydawać się nam obce:
-„f” w języku japońskim jest spółgłoską dwuwargową, a nie wargowo-zębową, tak jak w języku polskim i przypomina dźwięk dmuchania
-„r” wymawia się jak coś pomiędzy „r” a „l”
-„u” wymawia się z rozluźnionymi ustami
Długie samogłoski
A+A – zapisuje się tak „aa”, np. w słowie お婆さん (おばあさん) o + ba + a + sa + n = obaasan (babcia)
I + I – zapisuje się tak „ii”, np. w słowie 美味しい (おいしい) o + i + shi + i = oishii (smaczny)
E + E = zapisuje się „ee”, np. w słowie お姉さん（おねえさん）o + ne + e + san = oneesan (starsza siostra)
U + U – zapisuje się tak „ū”, np. w słowie 数学（すうがく）su + u + ga + ku = sūgaku (matematyka)
O + O – zapisuje się „ō”, np. w słowie 氷（こおり）ko + o + ri = kōri (lód)
O + U – zapisuje się jako „ō”, np. w słowie 電報（でんぽう）de + n + po + u = denpō (telegram)
*w przypadku długich samogłosek w katakanie, zapisuje się je po przez „ー”, np. w słowieコーヒー kōhii (kawa), カード kaado (karta), ボール bōru (piłka)
W języku japońskim istnieją podwójne spółgłoski, które oznaczane są po przez sokuon (jest to znak przypominający „tsu” っ(hiragana) lubッ(katakana), tylko że mniejszy (oryginalny rozmiar to つlubツ). Przykładowe słowa:
切符（きっぷ）: kippu – bilet
雑誌（ざっし）: zasshi – magazyn
結果（けっか）: kekka – wynik